Net als vrijwel elke vorm van wedstrijden zijn ook de ultra- en backpacking wedstrijden geannuleerd, verplaatst of uitgesteld door corona. Dat geldt ook voor de wedstrijd genaamd "Further Journal".
Als gevolg van aanscherping van regels en maatregelen. Uiteindelijk heeft organisator Camille McMillan het toch voor elkaar gekregen om een race te organiseren. Dankzij een aantal aanpassingen in de wedstrijd, waardoor de grenzen rondom Spanje en/of Andorra niet gepasseerd hoefden te worden, kon er alsnog een start plaatsvinden.
In de laatste week voor de start van het evenement zijn er nog een aantal quarantaine regels ingevoerd om de deelnemers te beschermen. Uiteindelijk is het aantal deelnemers teruggebracht van 40+ naar slechts 11. De deelnemers hebben een Whatsapp groep opgericht met de naam "The Few" en gaan zich opmaken voor de strijd.
Over Further Journal
Further is het geesteskindje van Camille McMillan's. Een zware race door de omgeving van zijn thuisbasis in de Pyreneeën. De wedstrijd georganiseerd op basis van het "self-supported racing" principe. Er is één startpunt en de deelnemers bepalen zelf hoeveel ze slapen en uitrusten. Voorwaarde binnen de wedstrijd: de deelnemers worden voorzien van 16 sectoren in de vorm van een GPS file welke in de juiste volgorde gereden moeten worden.
Bij sommige sectoren is er een avondklok ingesteld, waardoor je tussen 20:45 en 7:00 uur niet meer binnen de sector mag rijden. Dit was een veiligheidsmaatregel voor secties die te gevaarlijk worden zodra het donker wordt, vooral omdat de kans opeen val van een berghelling dan te groot is.
De verbindingen tussen de ene sector naar de andere moeten door deelnemers zelf vooraf worden gemaakt met behulp van navigatie hulpmiddelen zoals Komoot, RidewithGPS, Google Maps of zelfs papieren kaarten. Camille kennende, zouden er zeker een aantal sectoren zijn die je niet met een digitale navigatie kunt routeren.
Door het parcours van vorig jaar gereden te hebben, weet ik dat Camille het graag moeilijk maakt, echt moeilijk. Je volgepakte fiets op je rug dragen is namelijk best wel zwaar.
Over Bas Rotgans
Ik hou van uitdagingen op de fiets. Vooral als ik voor volledig voor mezelf moet zorgen en alle problemen of ontberingen die ik tegenkom zonder hulp moet oplossen. Ik heb koersen gereden in Schotland, Kirgizië, Zweden, Pyreneeën en Marokko. In het holst van de nacht ben ik bergen overgestoken, omdat het te gevaarlijk koud zou zijn om bovenop de berg te gaan slapen.
Eten deed ik op de meest ongepaste momenten: noedels, stoofpot, ontelbare Snickers, pizzapunten van twee dagen oud, sardines, winegums en heel veel noten heb ik gegeten, puur om maar calorieën in mijn lichaam te krijgen. Maar uiteindelijk blijf ik het GEWELDIG vinden om op mijn fiets te rijden.
De fiets van Bas
Na de wedstrijd van vorig jaar had ik besloten om een nieuwe fiets te gaan bouwen (mijn vorige fiets was een beetje to much vanuit de gedachte elk terrein aan te moeten kunnen). Het moest natuurlijk wel een gravelbike worden, maar wel een hele solide. Ik heb nooit echt heel echt heel erg op het gewicht gelet, maar deze nieuwe fiets wilde ik wel erg licht maken. Voor het frame heb ik gekozen voor een Salsa Warbird omdat deze een ruime ruime keuze in bandbreedte toelaat, een laag gewicht heeft en tevens zeer geschikt is voor ruige omstandigheden.
Voor de bepakking heb ik een aantal minimalistische frametassen van Apidura gemonteerd. Omdat het volume van de tassen beperkt is moest ik een aantal lastige keuzes maken in wat ik wel en niet mee kan nemen. Als aandrijving heb ik gekozen voor een Shimano GRX groepset met een mountainbike cassette wat me een groot bereik geeft tijdens zware klimmen. Ik weet dat een 34x48 belachelijk klinkt, maar ik heb het VEEL gebruikt!
Als klap op de vuurpijl heb ik de nieuwe FFWD DRIFT wielset gemonteerd. Deze wielen die speciaal zijn ontworpen voor gravelbikes en bieden precies alles wat ik nodig heb: een laag gewicht en een bredere interne velgbreedte waardoor ze geschikt zijn voor grotere bandenvolumes. Als "special" heeft FFWD voor mij een voorwiel met dynamo-naaf gebouwd welke elektriciteit opwekt voor de verlichting en mijn GPS. Dit was mijn eerste ervaring met carbon wielen voor dit doel, in het verleden koos ik altijd voor een oplossing die mij veiliger leek.
Als banden heb ik gekozen voor de 40mm Schwalbe G-One Speed, inderdaad een gravelband met weinig profiel wat misschien wat te beperkt klinkt voor het terrein wat ik ging tegenkomen. Van de ongeveer 510 kilometer lange wedstrijd zou zo ongeveer 400 kilometer op asfalt en verharde ondergrond zijn. Een aangezien ik een vrij goede daler ben had ik de voorkeur om de snelheid hoog te houden en veel meters te maken in de afdalingen.
Als laatste belangrijke onderdeel van mijn uitrusting heb ik gekozen voor een paar Specialized SPD-schoenen met een grote gripvaste rubberen zool. Omdat er veel loopstukken in het parcours zitten was voor mij een goede balans tussen een optimale krachtsoverbrenging op de pedalen en comfort tijdens het lopen een belangrijk compromis.
De wedstrijd
Vorig jaar ben ik (te) slecht voorbereid, en met een verkeerde fiets aan de start van deze wedstrijd. Dit wilde ik beter doen en ondanks dat het nog niet perfect was ben ik me fysiek, mentaal en qua materiaal een stuk beter van start gegaan. Desondanks ben ik de eerste dag toch nog teveel in het rode gegaan.
De zeer lange beklimmingen en temperaturen rond veertig graden waren een zware beproeving. Ik was de hele dag zoveel aan het drinken dat er nauwelijks nog ruimte was voor voedsel in mijn maag. Aan het einde van de eerste middag kwam ik aan bij een sector die 'slechts' vijf kilometer lang was en waar een hike-a-bike zou zijn. Ik klom de eerste paar honderd meter, en toen ik een bergbeekje zag, heb ik mijn kleding uitgetrokken en ben in het koude en verfrissende water gaan zitten. Ik moest gewoon echt iets doen om de hitte uit mijn systeem te krijgen. Het werkte voor even goed, maar een paar minuten later was ik alweer oververhit. De hele sector van vijf kilometer kostte me dik drie uur. Deels omdat ik moe en te weinig gegeten had, maar vooral omdat het terrein zo extreem lastig was.
Aan het einde van de eerste rit kwam ik een soort van herberg tegen. De herbergier die gelukkig aanwezig was zette me neer in zijn keuken en bleef me vanalles te eten geven wat er maar voorradig was. Ben, van de Further Journal organisatie, stelde voor dat ik even een dutje ging doen voordat ik verder ging. Ik woog mijn opties af, en het leek me eigenlijk nog veel te vroeg om al te slapen, maar ik was na de eerste dag al in zo'n slechte toestand en het werd toch al donker. Of ik nu direct de afdaling zou nemen, of over een paar uur als het weer licht is, het zou niet veel verschil uitmaken dus besloot ik om een paar uur een te slapen.
Ik zette de wekker om drie uur, werd snel wakker en begon aan de technische afdaling. Het was een uitdagend afdaling, en ik voelde al het eten van de avond ervoor zijn werk goed deed. ik was energiek en opgeladen. Mijn humeur was erg goed en ik ging op pad om een aantal mensen op te pikken die ik een dag eerder had moeten laten gaan. Hoe zwaar de beklimmingen ook waren (en dat waren ze!), natuurlijk gevolgd door glooiende afdalingen. Zelfs het lekrijden van mijn achterband op een willekeurige rots brachten mij niet uit mijn mood, ik repareerde mijn band, sprong op de fiets en reed weer hard door zonder achterom te kijken.
Nadat ik door het middeleeuwse stadje Foix was gereden, werd het duidelijk dat ik niet voor de avondklok aan de komende Sector 12 zou kunnen beginnen. Ik besloot wat te rusten en pakte een pizza in St. Girons. Ik belde naar een herberg welke zich in de laatste stad bevond voordat we Sector 10 moesten aanvangen en reserveerde een stapelbed. Een goede nachtrust voordat ik aan de resterende ongeveer 300 kilometer zou beginnen zou zeker welkom zijn.
Foto: Camille McMillan
Wederom ging de wekker vroeg af. Ik wilde klaar zijn flink gas te geven aan het begin van sector 10 om 6.45 uur en ik moest ongeveer 10 kilometer de weg op klimmen om daar te komen. Sector 10 was bijzonder, je moest zo'n 10 kilometer klimmen over een steil oud treinspoor tot aan een verlaten mijn. Vervolgens omdraaien en hetzelfde stuk afdalen. Ik dacht dat ik de hele klim naar boven zou moeten lopen, maar het lukte me om op mijn fiets blijven fietsen.
Bij de mijn ontmoette ik Michal, een van de andere deelnemers die 's nachts in de mijn was gebleven. Hij was verrast door de avondklok en had daar een spookachtige nacht ervaren en was nu op weg naar buiten. Nadat ik Michal had ontmoet kreeg ik weer een frisse drive om hem achterna te gaan, hij reed duidelijk ongeveer een uur twee voor mij hij reed erg sterk.
De rest van dag drie had ik het gevoel dat ik veel meer in harmonie was met mijn lichaam. Ik voelde me sterk, kon veel beter met mijn voeding omgaan en streefde naar het halen van de deadline voor de beruchte Sector 15. Ongeveer 24 uur ervoor bedwongen door de leiders in de wedstrijd James Mark Hayden en Christian Meier. Derde in de wedstrijd Laurens ten Dam was net te laat en moest voor ingaan van de sector in een stad blijven. Als ik een kans wilde maken om de strijd met Michal aan te kunnen blijven gaan, moest ik door sector 12 heen.
Sector 12 bleek weer een brute hike-a-bike was. Niet zo steil als die naar de berghut, maar het pad was niet meer dan een geitenpaadje, te smal om naast je fiets te lopen terwijl je hem omhoog duwt. De rubberen zolen van mijn fietsschoenen maakten overuren. Gelukkig kon ik in de afdaling DRIFT-wielen zeker tot het uiterste drijven.
Voor het parcours was een full-suspension enduro-fiets misschien een betere keuze geweest, ik deed het met mijn materiaal. Op een carbon fiets met krom stuur, semi-slick banden en ultralichte, brede carbon wielen. De meeste momenten had ik het net onder controle, maar tegelijkertijd was ik steeds onder de indruk van mijn apparatuur: het was misschien niet heel mooi, maar het krees de klus geklaard! Ik hoopte dat de mensen bij FFWD niet zouden zien hoe ik de DRIFT wielen gebruikte, dit zal vast niet in de aanbevolen gebruiksaanwijzing staan.
Het lukte me om aan de andere kant van Sector 12 uit te komen met nog ongeveer 15 minuten over voordat de avondklok inging, dit maakte het mogelijk om door te kunnen rijden. Vanaf hier zou mijn enige beperking de avondklok zijn in sector 15, de voorlaatste, en Michal had er op geen enkele manier doorheen kunnen komen. Kortom, ik had de rest van de nacht tot 07.00 uur om hem in te halen, maar dat zou ook betekenen dat hij meer tijd had om te rusten.
Nadat ik naar beneden was aangekomen en 's avonds laat nog thee had gedronken in Tarascon, ging ik mijn opties overwegen. Ik had een lange dag gehad en ik was behoorlijk moe. Sector 14, waaraan ik op het punt stond te beginnen, leek kort maar behoorlijk lastig. Dus ik rolde mijn slaapzak uit aan de rand van de stad en besloot om drie uur te gaan slapen. De wekker zette ik om 04:00 uur zodat ik Sector 14 en de klim naar de start daarna met frisse energie kon aanpakken en daar Michal oppikken voor de start van Sector 15 om 07:00 uur.
Ik sliep onrustig en werd steeds wakker, vanuit de angst om door de wekker heen te slapen. Iets voor vier uur kon ik er niet meer tegen en besloot me klaar te maken voor de rit. De klim omhoog en de afdaling aan de andere kant maakten beide deel uit van een veel gebruikt downhill afdalingspad, de bandensporen van de mountainbikers die naar beneden gingen, maakten het extra zwaar. Maar het lukte me om binnen een uur andere kant van deze kleinere bergrug aan te komen.
Om wat te eten hoopte ik in de vroegte een bakker te vinden die al open was, maar de stad beneden waar ik aankwam bleek verlaten. Ik besloot maar een panini broodje weg te kauwen die ik een dag eerder had gekocht, alles om maar wat energie te hebben voor later. Om zes uur stond ik aan het begin van Sector 15, ik keek om me heen naar Michal maar kon hem niet vinden.
De koude ochtend bezorgde me koude rillingen over mijn rug, dus ik besloot nog weer even terug in mijn slaapzak te duiken voor een snelle powernap van 45 minuten voordat ik me ging klaarmaken voor het laatste stuk. In eerste instantie wilde ik Michal de eerste eer geven, maar toen mijn klok 07:02 sloeg, gaf ik het op en besloot de rotsachtige klim vast te gaan bedwingen.
De haarspeldbochten bleven maar komen en brachten me een paar honderd meter boven de vallei. De dikke keien op het parcours waren erg lastig en op deze momenten zou je verlangen naar bredere banden met meer volume. Ik zag Michal nog steeds niet, maar ik in mijn gedachten ademde hij in mijn nek. Aangekomen bovenop Sector 15 kwam de grootste navigatie-uitdaging. We moesten een stuk berg oversteken waar geen enkel teken van een pad te bekennen was. Ik was half aan het rijden, en half aan het wandelen door struiken op kniehoogte. Met één ene oog gluurde ik door de ochtendmist, het andere hield scherp in de gaten waar mijn fiets heen stuurde.
Toen ik het punt vond welke me naar naar de laatste sector zou leiden, slaakte ik een zucht van verlichting: vanaf hier was het vrijwel alleen nog maar afdalen. Die laatste sector heette echter 'Lost' in de bestanden die Camille ons stuurde, en eenmaal hier zag ik waarom. Struiken tot onder de oksels waarbij je geen enkel teken van een pad kon zien. Ik volgde vooral mijn GPS, en op sommige punten sleepte ik mijn fiets onder de struiken door achter me aan. Ik ging zo even door tot ik een kleine doorgang in een hek vond. Vanaf daar was er een pad, dat uitkwam op een gravelweg welke eindigde in een skioord wat eruit zag alsof het al jaren verlaten was.
Ik draaide het gas nog een keer open en had nog steeds het gevoel dat Michal binnen schootbereik was. Een lange afdaling door de uitlopers van de Pyreneeën ging richting het kasteel wat onze finishplaats was. Mijn lichaam voelde in een staat van verandering en ontwaking. Ik snakte naar koffie, croissants, en al het goede dat Frankrijk te bieden heeft. De laatste finalemeters richting het kasteel gaven me een geweldig gevoel.
Het was een brute strijd maar ik had deze fantastische uitdaging volbracht! Daarbij had ik mezelf overwonnen ten opzichte van vorig jaar, ik had het gevochten als een leeuw en de finish van Further Journal gehaald. Man wat wat was dit een geweldige ervaring!
